RYS HISTORYCZNY POŻARNICTWA POWIATU MIŃSKIEGO
ZACZĘŁO SIĘ OD SIENKIEWICZA
„…a czytywałeś ty też obywatelu „Chwilę Obecną?” a czy pamiętasz, ile razy w imię honoru, w imię poczucia obowiązku, w imię ogółu, zachęcałem ciebie i podobne „animalia mammalia” do formowania straży pożarnych? Czy też w twej zakutej głowie, w której zczasem wróble gniazda kręciły, zakręciła się kiedy myśl, że w której trzeba i należy, że świętym obowiązkiem jest straż taką uformować i z toporem w dłoni biedz na ratunek bliźniego we dnie czy w nocy?
– Nie. Zaiste nie! Wolałeś bić muchy na nosie, siedząc po całych dniach w miejscowej cukierni, wolałeś romansować z miejscowymi lafiryndami, wolałeś czernić wąsy trzygronowym fiksatarem, politykować na miejscowej poczcie, wypalać cygara okolicznych obywateli, wygładzać swój cylinder, wyciągać z zarękawów mankiety, wolałeś to wszystko niż włożyć na głowę kawał blachy, zatknąć siekierę i służyć swemu społeczeństwu w sposób najlepszy, w jaki możesz. Oto więc i masz! Kiedy spali twoje miasto, kiedy kraj miljony strat poniesie, kiedy ty sam zostaniesz bez kawałka chleba dachu nad głową, wówczas wyrośnie ci rozum tam, gdzie poprzednio, dziw, że ci niepomiernie uszy nie wyrosły.
Pamiętajcie, obywatele Mińska, Kałuszyna, Sochaczewa, Płońska i mnóstwa innych miast waszych, nie formujcie straży pożarnych, póki się wam miasta nie spalą! To tylko próżny wydatek. Bo jak się miasto spali, to przynajmniej jest dowód oczywisty, że straż jest wprawdzie złem, ale jest złem koniecznem.” ( pisownia oryginalna )
Tak Henryk Sienkiewicz w lipcu 1875 r., rok po gigantycznym pożarze w Siedlcach, kiedy to spaliło się trzy czwarte miasta, na łamach „Gazety Polskiej” w felietonach „Chwila Obecna” zachęcał mieszkańców Mińska Mazowieckiego i innych miast do zakładania straży pożarnych. Trzeba było czekać jeszcze 6 lat, aby dojrzała ta myśl w umysłach mieszkańców naszego grodu.
W 1881 roku ówczesny sędzia pokoju, Rosjanin, niejaki Swinin w ciągu kilku tygodni utworzył Ochotniczą Straż Pożarną w Mińsku Maz. liczącą wówczas 60 ludzi i orkiestrę. Fakt powstania straży pożarnej bez zezwolenia władz wzbudziły niechęć i podejrzenia władz carskich do Swinina. Zarzucano mu organizowanie akcji wywrotowej na niekorzyść Rosji, oskarżono o sprzyjanie Polakom i przygotowywanie powstania. Swinin został przeniesiony służbowo w głąb Rosji. Straż w Mińsku Maz. została rozbrojona. Według różnych przekazów, Swinin nie zapomniał o założonej przez siebie organizacji i różnymi sposobami zabiegał o jej legalizację. Z drugiej strony podobne starania czyniło społeczeństwo Mińska. Ostatecznie w grudniu 1882 roku straż pożarna w Mińsku została uznana przez władze gubernialne, jako organizacja legalna. Oczywiście kierownictwo straży zostało oddane w „odpowiednie” ręce. Na czele straży stanął Macedońskij – naczelnik powiatu.
Więcej zdjęć z działu historia…
W NIEPODLEGŁEJ
Mijały lata. Na terenie powiatu mińskiego powstawały kolejne straże. W 1914 roku funkcjonowało 7 straży ( 1886 – Cegłów, 1900 – zakładowa przy fabryce Rudzkiego – obecny FUD, 1902 – Kałuszyn, 1908 – Latowicz, 1911 – Siennica,1913 – Kiczki), czyli średnio na każde 17 tys. mieszkańców przypadała jedna straż pożarna. Podczas okupacji niemieckiej ( I wojna światowa) stan bezpieczeństwa przeciwpożarowego znacznie się poprawiał, gdyż niemieckie władze okupacyjne były przychylne organizowaniu nowych straży. W roku 1918 funkcjonowało już 17 straży. W ciągu następnych 10-ciu lat ruch organizacyjny bardzo się wzmógł. W tym okresie powstały kolejne 33 straże i w 1928 roku ich liczba w naszym powiecie wynosiła 50. W roku 1931 liczba straży wzrosła do 66 a 3 były w stanie organizacji. Był to okres największego rozkwitu ruchu strażackiego. Do wybuchu II wojny światowej powstało jeszcze 5 jednostek straży.
Ważnym przyczynkiem do powstawania tak dużej ilości jednostek straży w tym okresie, był ruch zjednoczeniowy organizacji strażackich. Pierwsze próby utworzenia samodzielnego związku straży rozpoczęto w 1909 r. Wszelkie zabiegi komisji organizacyjnej rozbijały się wobec nieprzejednanej postawy władz rosyjskich. Dopiero w kwietniu 1915 r. władze rosyjskie zatwierdziły statut Towarzystwa św. Floriana, potem przemianowany potem w Związek Floriański, jako organizacji, mającej skupiać wszystkie straże w byłym Królestwie Polskim. Następnym, ważnym wydarzeniem tej organizacji był Ogólnopaństwowy zjazd delegatów straży pożarnych, który odbył się w dniach 8 i 9 września 1921 r. w Warszawie. Na zjeździe zapadły następujące decyzje:
- Powołanie do życia Głównego Związku Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej,
- Powołanie Głównej Komisji Technicznej,
- wydanie ustawy pożarniczej,
- zorganizowanie Kasy Strażackiej, ubezpieczającej od nieszczęśliwych wypadków.
Następnym etapem tworzenia struktur związkowych było organizowanie Związków Wojewódzkich, potem Związków Okręgowych. Związek Warszawski został powołany w październiku 1924 r. a w roku1925 został zorganizowany Związek Okręgowy Straży Pożarnych z siedzibą w Mińsku Mazowieckim, obejmujący wszystkie straże w powiecie. Związek Okręgowy w wielkim stopniu przyczynił się do rozwoju pożarnictwa, subsydiując w szczególności nowo powstające straże, organizując zjazdy rejonowe i okręgowe, kursy dla naczelników, lustracje, alarmy próbne oraz manewry, które bardzo dodatnio wpływały na stałe podwyższanie gotowości bojowej poszczególnych straży. Dużą pomocą fachową była praca instruktora honorowego Adama Kazikowskiego a od lipca 1930 r. instruktora zawodowego Tomasza Szczepaniaka, który tę funkcję sprawował do 1946 r.
W okresie międzywojennym funkcje Prezesa Związku Okręgowego Straży Pożarnych w Mińsku Mazowieckim pełnili kolejno: Piotr Kowalski, Jan Gadomski – Starosta, ponownie Piotr Kowalski oraz Dyonizy Tomaszewski.
W tym okresie straż pożarna spełniała ważną rolę – inicjatora życia kulturalnego i oświatowego zarówno w miastach jak i wsiach. W remizach strażackich organizowane były różnego rodzaju imprezy dla całego społeczeństwa. Urządzano zabawy taneczne, koncerty orkiestr strażackich, przedstawienia teatralne, sprowadzano znanych artystów scen warszawskich
( OSP Mińsk Maz. ). Organizacje strażackie skupiały w swych szeregach ludzi o różnych poglądach politycznych oraz różnych wyznań religijnych. Dowodem apolityczności organizacji strażackich w okresie międzywojennym jest pismo nr 178 – 32 z dnia 7 października 1932 r., którego treść brzmi następująco:
„Związek Straży Pożarnych Okręgu Mińsk Mazowiecki”
Na zebraniu przedstawicieli straży pożarnych przyjęto uchwałę, by nie udzielać lokali na zebrania o charakterze politycznym, niezależnie od jakiego odłamu politycznego wyszłoby zapotrzebowanie na lokal, a to celem zachowania apolitycznego charakteru straży pożarnych i uniknięcia konfliktu z jakimkolwiek ugrupowaniem politycznym. Za wykonanie powyższego odpowiada Prezes Związku Okręgowego.
Podpis Jan Gadomski. Instruktor T. Szczepaniak.
1939… WOJNA
Wybuch wojny w 1939 roku spowodował uszczuplenie szeregów straży, duża grupa członków została powołana do wojska i udała się na front, inni idąc za wskazaniem Rządu udali się w kierunku wschodnim. Nie doczekawszy się jednak wcielenia do armii, musieli znosić losy tułactwa. Nieliczni, pozostali na miejscu strażacy podjęli natychmiast bohaterską walkę z pożarami, wybuchającymi na wskutek niemieckich bombardowań, szczególnie na terenie Mińska Mazowieckiego.
Po wkroczeniu okupanta do Mińska Maz. nastąpiło samorzutne połączenie się oddzielnie dotychczas działających straży: kolejowej i zakładowej przy fabryce Rudzkiego (obecny FUD) z OSP. W wyniku tego skoncentrowany sprzęt mógł być lepiej wykorzystany. Były to cztery samochody pożarnicze, trzy motopompy, oraz duża ilość sprzętu pomocniczego.
Okupant zlikwidował Zarządy Straży, wprowadzając jednoosobowe kierownictwo. Powiatowym Inspektorem Pożarnictwa został dotychczasowy Powiatowy Instruktor Tomasz Szczepaniak, który był podporządkowany Staroście oraz Powiatowemu Komendantowi Żandarmerii.
Mimo ciężkich warunków i ciągłej niepewności szeregi straży powiększały się. W piśmie z 6 maja 1941 r. Inspektor Powiatowy informował kto mógł należeć do straży. Do straży nie mogli należeć żydzi, osoby ubezwłasnowolnione, osoby karane ciężkim więzieniem, osoby nie posiadające praw obywatelskich, praw honorowych oraz osoby, które odrzuci Starosta Powiatowy. Ponadto tyko mężczyźni w wieku od 18 do 55 lat. Członkowie straży byli zwalniani z przymusowych robót zamiejscowych, posiadali legitymacje służbowe (koloru seledynowego), co chroniło przed łapanką i umożliwiało poruszanie się po godzinie policyjnej. Przywileje te, w znacznym stopniu przyczyniły się do zwiększenia liczby strażaków. Nie wszystkim jednak było dane, przeżyć ten ciężki czas.
Taktyka działań straży sprowadzała się w tym
okresie do ofiarnej pracy na rzecz obywateli miasta i wsi, natomiast podczas pożarów obiektów zajętych przez okupanta, starano się opóźniać akcję pod różnymi pozorami. Dążąc do podniesienia sprawności straży, Niemcy wprowadzali różne rodzaje stałych dyżurów w mniejszych miejscowościach, natomiast w Mińsku Maz. zorganizowali tzw. „pogotowie zawodowe” w liczbie 18 osób. Jednak i ci strażacy potrafili, mimo ciągłej kontroli żandarmerii, właściwie kierować akcjami, nie dopuszczając do zbytniej gorliwości w działaniach przy ratowaniu mienia okupantów.
W lipcu 1944 roku, kiedy front wschodni zbliżał się do granic naszego powiatu, ustępujące wojska niemieckie grabiły lub niszczyły sprzęt znajdujący się w strażackich remizach.
ZNOWU WOLNI
Już wczesną jesienią 1944 r. w wielu jednostkach OSP odbywały się pierwsze, powojenne zebrania członków na których, wybierano nowe Zarządy, przyjmowano plany działalności. Zebrania te odbywały się często jeszcze w zniszczonych remizach lub w mieszkaniach prywatnych, tam gdzie zostały zniszczone całkowicie. Ochotnicze Straże Pożarne wznowiły działalność na wzorach, regulaminach i instrukcjach przedwojennych.
Po zorganizowaniu władzy ludowej, straże rozpoczynają działalność w nowych warunkach, która początkowo skupiała się przede wszystkim na skompletowaniu szeregów i sprzętu oraz stworzenia warunków lokalowych do dalszej działalności. Jak donosiła „Gazeta Strażacka” z 15 stycznia 1949 r. w ciągu kilku miesięcy 1948 r. w powiecie mińskim odbywały się „Manewry rejonowe”, pierwsze po 10 latach.
Organizując manewry Odział Powiatowy Związku miał na celu:
- sprawdzić sprawność i wyszkolenie straży,
- skontrolować dokładnie stan narzędzi oraz uposażenia i umundurowania poszczególnych strażaków.
Reasumując wyniki tej akcji skonstatowano, że wyszkolenie strażaków z powodu okupacją, pozostawia dużo do życzenia. Stan umundurowania jest bardzo zły, o wyposażeniu straży w stopniu dostatecznym trudno mówić, skoro gminy ustawowo zobowiązane do pomocy, przyznają strażakom w swoich budżetach bardzo małe subwencje, a straże wobec tego muszą uzupełniać je tylko z własnych skromnych funduszów.
Przy wszystkich nie domaganiach stwierdzono jednak, że straże pracują bardzo porządnie, a strażacy ujawniają wieki zapał dla idei pożarnictwa. Poza tym wynik manewrów dał należyty przekrój stopnia zainteresowania nim i przygotowania manewrów, jak również ujawnił stosunek poszczególnych straży i Zarządów ich do tej ze wszechmiar pożytecznej imprezy. Manewry dostarczyły, prócz tego, obfitego materiału do opracowania planu szkolenia straży na przyszłość.
Na ogólną liczbę 57 straży udział w manewrach brały 53 jednostki o łącznej sile 786 druhów, używając do wykonania ćwiczeń szkolnych i bojowych następującego sprzętu: 7 samochodów, 21 wozów konnych, 23 motopompy, 34 sikawek ręcznych, 34 beczkowozów, 3 255 m węży tłocznych, 62 drabiny, 117 bosaków i dużo sprzętu ppożarowego. …
…Pod względem organizacyjnym wyróżnił się Rejon Latowicz, na terenie którego dzięki intensywnej pracy Naczelnika OSP Latowicz druha Mieczysława Nogi w bardzo krótkim czasie, zorganizowana została własna orkiestra, przy dźwiękach której, odbyła się przy zakończeniu manewrów defilada oddziałów biorących w nich udział wraz ze sprzętem. Na wyróżnienie zasługuje także rejon Mrozy, który pod dowództwem Naczelnika rejonu druha Józefa Jacaka wystąpił nad wyraz sprężyście i przepisowo wykonał ćwiczenia, a sama straż w Mrozach pod tym samym dowództwem uzyskała najwyższą ocenę w manewrach 1948r.
Ten artykuł, opublikowany w „Gazecie Strażackie” z 15 stycznia 1949 r., autorstwa ppor. Jana Kędzierskiego – ówczesnego Instruktora Powiatowego bardzo szczegółowo przedstawia stan Ochotniczych Straży Pożarnych na terenie naszego powiatu. W tym czasie Prezesem Oddziału Powiatowego był Władysław Ostrowski.
Od 1949 roku zaostrzono w sposób jednoznaczny kurs polityczny w Polsce. Zaczęło się wprowadzanie programu socjalistycznego w życie społeczne, kulturalne i gospodarcze. Z zachowanych dokumentów wynika że, obok spraw związanych z działalnością straży wiele uwagi poświęcano zagadnieniom ideologicznym. Nakazano m.in. noszenie umundurowania i występowanie zwartymi szeregami tylko w święta państwowe i strażackie, usunięcie z remiz plakatów i portretów z okresu sanacji, wycofanie z bibliotek literatury niezgodnej z ówczesną rzeczywistością, po pożarach odbywanie zebrań, gdzie członkowie zarządów i strażacy przeprowadzali krytykę i samokrytykę. Zakazano poświęcenia sztandarów, motopomp czy remiz.
Bardzo ważny ale i niekorzystny przełom w pożarnictwie nastąpił w 1950 r. kiedy został zlikwidowany Związek Straży Pożarnych, a powołano Komendy; Główną, Wojewódzkie i Powiatowe. Odebrano OSP wiele uprawnień, a mianowicie; samodzielne zaopatrywanie się w sprzęt, mundury, odebrano odznaki oraz decyzyjność w sprawach organizacyjnych i kadrowych. Nowy statut OSP z 1951 r. wprowadził zamiast Zarządów Straży Komendy. W skład Komendy OSP wchodzili; Komendant, Zastępca Komendanta ds. kulturalno-oświatowych, Zastępca Komendanta ds. technicznych, Skarbnik, Sekretarz i 3 członków Komendy. Komendant Powiatowy miał uprawnienia m.in. do mianowania Komendantów OSP oraz usuwania członków Komendy OSP, co powodowało stan niepewności i nieufności w szeregach OSP.
Ważnym wydarzeniem w historii mińskiego pożarnictwa było powołanie 1 kwietnia 1950 r. pogotowia zawodowego przy OSP Mińsk Mazowiecki w sile ośmiu osób, które pracowało na dwie zmiany po cztery osoby, co znacznie wzmocniło gotowość bojową straży ochotniczej. Pierwszym Komendantem Powiatowym Straży Pożarnych w Mińsku Mazowieckim został dotychczasowy Instruktor Powiatowy ppor. Jan Kędzierski. Funkcję Komendanta sprawował z przerwą do roku 1961. W latach 1954 – 1956 komendantami byli kolejno; Jan Bąk i Stanisław Polemberski.
Rok 1956 przyniósł kolejne zmiany w organizacji straży pożarnych. W dniu 28 grudnia 1956 r. na Ogólnopolskim Zjeździe Delegatów Straży Pożarnych, który odbył się w Warszawie przywrócono Związek Ochotniczych Straży Pożarnych w Polsce. Wybrany został Tymczasowy Zarząd Główny Związku oraz rozpoczął się proces tworzenia struktur wojewódzkich i powiatowych.
Tymczasowy Zarząd Powiatowy Związku Ochotniczych Straży Pożarnych powołano w 1957 roku, a Prezesem ponownie został Władysław Ostrowski.
Po tych zmianach nastąpił znaczny rozwój pożarnictwa na terenie powiatu. Przybywało sprzętu, szczególnie samochodów, powstawały nowe jednostki OSP, budowano nowe remizy. W latach 1956 – 1970 powstało ok. 50 jednostek. Niestety wiele z nich nie przetrwało do dnia dzisiejszego a wiele innych znalazło się w granicach sąsiednich powiatów.
ZAWODOWCY I OCHOTNICY
Pod koniec lat 50-tych powstała inicjatywa budowy nowego budynku dla Komendy Powiatowej i OSP w Mińsku Maz. Dotychczasowa siedziba przy ul. Warszawskiej 70 okazała się zbyt ciasna i niefunkcjonalna. Po wielu problemach, w tym po zmianie projektu budynku, w 1964 r. budynek strażnicy oddano do użytku. W tym czasie następowały zmiany na stanowisku Komendanta Powiatowego. W 1961 r. został powołany Kuniewicz Romuald, a następnie z dniem 1 sierpnia 1963 r. Wereszczuk Stanisław. Jesienią 1964 r. Komenda Powiatowa wraz z OSP Mińsk Maz. przeniosła się do nowego budynku strażnicy, w której siedzibę znalazł również Oddział Powiatowy ZOSP.
W nowych murach, zawodowe pogotowie działające na bazie OSP, z dniem 1 stycznia 1965 roku zostało przekształcone w Zawodową Straż Pożarną. Rozpoczął się kolejny etap w naszej historii. Przyjęto do służby 12 nowych strażaków i kierowców. ZSP w tym czasie dysponowała trzema samochodami gaśniczymi. W kolejnych latach przybywało sprzętu i pojazdów. Na wyposażenie ZSP weszły 3 samochody gaśnicze oraz samochody Nysa, Wołga i motocykl Gazela a potem MZ.
W marcu 1964 r. Prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP w Mińsku Maz. został wybrany Karpiłowski Grzegorz, następnie w 1969 Karolak Henryk, w 1972 Wąsowski Czesław. Ostatnim Prezesem, przed likwidacją powiatów w latach 1973 – 1975 r. był Adamczyk Zenon.
Rok 1975 przyniósł zmianę na stanowisku Komendanta Powiatowego. Z dniem 1 czerwca 1975 r. Komendantem został por. Grzegorz Lacek. Następny rok przyniósł reformę administracyjną kraju, utworzono nowe województwa, zlikwidowano powiaty. Komenda Powiatowa została przekształcona w Komendę Rejonową a Oddział Powiatowy ZOSP zniknął ze struktur Związku.
W latach 70-tych i 80-tych ZSP była wyposażana w kolejne samochody bojowe. Były to podnośnik SH 18 zamieniony później na SD-30, samochód proszkowy GPr 1500, cysternę CN 18, SDł, samochód ciężarowy i oświetleniowy. Z dniem 1 czerwca 1985 na stanowisko Komendanta Rejonowego został powołany por. Andrzej Belkiewicz, który funkcję tę, sprawuje do dnia dzisiejszego. Na przełomie lat 80-tych i 90-tych zacznie poprawiła się sytuacja kadrowa Komendy. Zwiększono liczbę etatów do 54, przybyło wielu nowych oficerów, aspirantów i podoficerów.
PAŃSTWOWI I POWIATOWI
Nasz kraj w ostatnich latach przechodzi szereg przeobrażeń w wielu dziedzinach życia społecznego. Przeobrażenia te nie pozostają bez wpływu na bezpieczeństwo obywateli. Głównym obszarem zagrażającym bezpieczeństwu naszego społeczeństwa są zdarzenia wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody takich jak pożary, powodzie, katastrofy techniczne, chemiczne i ekologiczne.
Nasz powiat również jest narażony na wiele zagrożeń. Najtragiczniejszym w skutkach i największym w historii powiatu był pożar kompleksu leśnego w okolicach miejscowości Rynia, gmina Dobre. 25 maja 1992 r. spłonęło 202 ha lasu. W akcji wzięło udział 45 strażaków zawodowych, 350 ochotników, 350 żołnierzy i 87 podchorążych ze Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. Trzech strażaków zostało rannych.
Dla przeciwdziałania skutkom tych wielu nieuniknionych zdarzeń powinna w państwie funkcjonować formacja, której podstawową cechą byłaby sprawność ratowania życia, zdrowia i mienia bez względu na rodzaj i charakter zdarzenia. Taką formacją jest Państwowa Straż Pożarna, której historia zaczęła się 1 lipca 1992 r. Komendy Straży Pożarnych zostały przemianowane na Komendy Państwowej Straży, a Zawodowe Straże Pożarne przekształcono w Jednostki Ratowniczo-Gaśnicze PSP. Do głównych zadań PSP oprócz walki z pożarami i klęskami żywiołowymi włączono ratownictwo techniczne, chemiczne, ekologiczne i w późniejszym czasie ratownictwo medyczne.
W dniu 21 lipca 1992 r. na placu naszej strażnicy odbyło się uroczyste ślubowanie strażaków Państwowej Straży Pożarnej. Ślubowanie, od 54 strażaków Komendy Rejonowej i Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej, przyjął Komendant Wojewódzki PSP w Siedlcach st.bryg. Artur Pietrzak. Pierwszym Komendantem Rejonowym PSP został dotychczasowy Komendant Andrzej Belkiewicz a Dowódcą JRG został Jarosław Ufnal. Od tego symbolicznego momentu rozpoczął się, nieprzerwany do dnia dzisiejszego, proces tworzenia warunków do pełnej realizacji zadań nałożonych przez ustawodawcę.
Pierwszym krokiem w tym kierunku było pozyskanie w 1993 r. lekkiego samochodu ratownictwa technicznego marki VW z podstawowym wyposażeniem do zwalczania skutków awarii technicznych i wypadków drogowych. Przez kolejne lata z wielkim trudem pozyskiwano drobny sprzęt pożarniczy i ratowniczy.
Kolejnym etapem budowy sytemu bezpieczeństwa Państwa było powołanie w 1995 r. Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. Pierwszymi jednostkami OSP naszego rejonu, włączonymi do KSRG były OSP: Dębe Wielkie, Dobre i Mrozy i Siennica. Dwa lata póżniej włączono Kolejne jednostki z OSP: Brzóze, Cegłów, Jakubów, Kałuszyn, Redzyńskie i Stanisławów, a po reformie administracyjnej doszły do naszego powiatu OSP: Długa Kościelna, Okuniew i Sulejówek – Miłosna.
Dnia 1 stycznia 1999 r. została wprowadzona kolejna reforma administracyjna kraju, która spowodowała m.in. likwidację województwa siedleckiego oraz utworzenie powiatu mińskiego, w obrębie województwa mazowieckiego. Na Komendanta Powiatowego został powołany dotychczasowy Komendant Rejonowy bryg. Andrzej Belkiewicz, na Zastępcę mł. bryg. Jarosław Ufnal, Dowódcą JRG został st. kpt. Stanisław Maciejec.
Za zmianami administracyjnymi nastąpiły zmiany w zasadach finansowania Komend Powiatowych. Środki budżetowe są przekazywane z budżetu Państwa poprzez Starostwo Powiatowe do Komend. System ten, znacznie poprawił planowanie wydatków, szczególnie na zakupy sprzętu i remonty. W okresie ostatnich czterech lat zostało przeprowadzonych wiele remontów w budynku Komendy. Została wymieniona instalacja CO wraz z kotłownią, przeprowadzono remonty łazienek i WC, pomieszczeń biurowych, sal sypialnych JRG, świetlicy, szatni, sali treningowej, garażu, częściowo wymieniono instalację wodno-kanalizacyjną oraz elektryczną i alarmowo-awaryjną, wykonano termoizolację i elewację budynku oraz zostały wymienione wrota garażowe . Większość tych remontów wykonali sami strażacy w czasie wolnym od wyjazdów do zdarzeń i doskonalenia zawodowego.
Doskonała współpraca ze Starostwem Powiatowym oraz zrozumienie niezbędnych potrzeb przez Radę Powiatu zaowocowała zakupami nowoczesnego sprzętu ratowniczo – gaśniczego. W 2000 r. został zakupiony ze środków Starostwa i WFOŚIGW samochód ratowniczo – gaśniczy Jelcz 011R, a w roku następnym samochód dowódczo – rozpoznawczy Nissan. W ubiegłym roku został zakupiony podstawowy sprzęt do działań ratownictwa chemiczno – ekologicznego t.j. 4 komplety ubrań pełnej ochrony chemicznej z aparatami powietrznymi i sprzętem łączności bezprzewodowej oraz pompa membranowa do cieczy palnych i niebezpiecznych chemicznie.
Powstanie powiatu mińskiego spowodowało konieczność powołania struktury powiatowej w strukturach Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. 12 grudnia 1998 r. w remizie OSP Stojadła odbył się Powiatowy Zjazd Założycielski ZOSP RP, na którym wybrany został Tymczasowy Zarząd Powiatowy ZOSP. Prezesem Zarządu został wybrany Jerzy Jaworski, piastujący funkcję Przewodniczącego Głównej Komisji Rewizyjnej ZG ZOSP, a V-ce Prezesami zostali; Antoni Jan Tarczyński, ówczesny Wójt Gminy Minsk Mazowieckim i Ireneusz Piasecki z OSP Okuniew. W dniu 24 listopada 2001 r. odbył się I Powiatowy Zjazd ZOSP. Obrady odbywały się w nowo wybudowanym budynku Urzędu Gminy Mińsk Maz. Zjazd wybrał nowy zarząd na pełną kadencję. Prezesem został wybrany Antoni Jan Tarczyński – dotychczasowy V-ce Prezes a V-ce Prezesami zostali: Leszek Dąbrowski – Komendant Gminny z Siennicy i Ryszard Szczurowski z OSP Dobre.
Utworzenie Oddziału Powiatowego w strukturach Związku pozwoliło na właściwą koordynację działalności Zarządów Gminnych i równorzędnych na terenie powiatu.
Jedną z najcenniejszych wspólnych inicjatyw Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP i Komendy Powiatowej PSP jest bez wątpienia ustanowienie „strażackiego Oskara”, czyli dorocznej nagrody „FLORIAN”, która po raz pierwszy została przyznana w 2005 r. Tą nagrodą chcemy uhonorować w każdym roku osoby fizyczne, instytucje i organizacje, które w sposób szczególny propagują ochronę przeciwpożarową oraz wspierają OSP i PSP w ich działalności.
Ostatnia dekada przyniosła zmiany personalne w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej. Od 1 lipca 2009 r. na jej czele stoi st. bryg. Jarosław Ufnal, zaś jego zastępcą jest st. bryg. Paweł Parobczak. Od 2000 r. nastąpiła całkowita wymiana posiadanego przez straż sprzętu pożarniczego.
Któż z nas, gdy był małym chłopcem, nie marzył by zostać strażakiem. Niewielu zostało wiernym tym dziecinnym marzeniom, ale Ci, którzy trafili do tej służby, czy to zawodowej czy ochotniczej na pewno nigdy tego nie żałowali. Z dumą noszą strażackie mundury. Niesienie pomocy w każdych warunkach, o każdej porze dnia i nocy, kosztem wolnego czasu, często z narażeniem własnego zdrowia i życia daje ogromną satysfakcję z dobrze wykonanej pracy.
Więcej zdjęć z działu historia…
Komendanci Zawodowej (Państwowej) Straży Pożarnej w Mińsku Mazowieckim
Jarosław Ufnal
komendanta straży od 01.07.2009 r. do 20.01.2017 r.
ZMIANA I w 2003 roku
ZMIANA II W 2003 roku
ZMIANA III w 2003 roku
Więcej zdjęć z działu historia…
Inwestycje zrealizowane w 2014 r oraz 2015 r.
Modernizacja dachu budynku komendy, w tym remont jednego masztu antenowego i wymiana drugiego.
Remont placu i ogrodzenia od ul. Konstytucji 3 Maja.
Zakup kamery termowizyjnej i sprzętu teleinformatycznego.
Wykonanie nowego przyłącza energetycznego od budynku komendy.
W 2015 r. dokończono remont placu od strony ul. Konstytucji 3 Maja oraz remont części warsztatowo – garażowej i kotłowni w budynku Komendy.
Dotacje dla Państwowej Straży Pożarnej
2003
Powiat Miński – 70 000 zł (termomodernizacja budynku), 108 000 zł (GBA 4 x 4)
WFOŚiGW – 142 970 zł (termomodernizacja budynku), 90 000 zł (GBA),
NFOŚiGW – 200 000 zł (GBA).
2004
Powiat Miński – 58 000 zł (ubrania NOMEX, sprzęt ratownictwa technicznego),
WFOŚiGW – 57 500 zł (sprzęt ratownictwa technicznego),
Gmina Kałuszyn – 10 000 zł (sprzęt ratowniczy).
2005
Powiat Miński – 400 000 zł (podnośnik SH24), 28 000 zł (agregat oddymiający, poduszki HOLMATRO, ubrania NOMEX), 23 000 zł (rejestrator rozmów),
WFOŚiGW – 460 000 zł (SH24); 28 000 zł (agregat, poduszki niskiego ciśnienia, ubrania NOMEX)
KW PSP – 60 200 zł (SH24),
Miasto Mińsk Mazowiecki – 25 000 zł (skokochron).
2006
Powiat Miński – 131 000 zł (GLBA), 25 000 zł (konsole dyspozytorskie PSK), 3 000 zł (zestaw komputerowy), 6 000 zł (szkolenie ratownictwa medycznego OSP),
WFOŚiGW – 70 000 zł (GLBA).
2007
Powiat Miński – 150 000 zł (GBA 6 x 6), 8 000 zł (agregat stacjonarny), 8 000 zł (program SWD),
WFOŚiGW – 250 000 zł (GBA 6 x 6); 17 500 zł (agregat stacjonarny),
Województwo Mazowieckie – 150 000 zł (GBA 6 x 6), 10 000 zł (agregat stacjonarny),
KW PSP – 50 000 zł (GBA 6 x 6).
2008
Powiat Miński – 65 000 zł (mikrobus), 13 000 zł (mininożyce, wyważacz, trójnóg ratowniczy), 20 000 zł (hełmy GALLET), 15 000 zł (remont pomieszczeń biurowych),
WFOŚiGW – 32 500 zł (mininożyce wyważarka do drzwi, trójnóg ratowniczy, hełmy GALLET),
Gmina Latowicz – 30 000 zł (mikrobus),
Miasto Sulejówek – 10 000 zł (mikrobus).
2009
Powiat Miński – 15 000 zł (remont pomieszczeń biurowych), 50 000 zł (Subaru),
WFOŚiGW – 40 000 zł (samochód operacyjny),
Samorząd Województwa Mazowieckiego – 30 000 zł (Subaru).
2010
Powiat Miński – 1 212 804,30 zł (zakup pojazdu pożarniczego Scania w ramach programu RPO WM 2007 – 2013).
2011
Powiat Miński – 123 2019,89 zł (system odciągu spalin dla stanowisk garażowych); 50 000 zł (samochód operacyjny); 6 790,11 zł (klimatyzator do pomieszczenia Powiatowego Stanowiska Kierowania i Powiatowego Centrum Zarządzania Kryzysowego),
WFOŚiGW – 49 950 zł (samochód operacyjny),
Miasto Mińsk Mazowiecki – 20 000 zł (system odciągu spalin dla stanowisk garażowych).
2012
Powiat Miński – 160 000 zł (remont budynku Komendy),
KW PSP – 69 906,95 zł (remont budynku Komendy),
Miasto Mińsk Mazowiecki – 30 000 zł (zakup kostki brukowej),
Gmina Latowicz – 7 000 zł (pompa szlamowa).
2013
Powiat Miński – 200 000 zł (zakup samochodu pożarniczego MAN), 100 000 zł (remont placu),
Miasto Mińsk Mazowiecki – 100 000 zł (zakup samochodu pożarniczego MAN),
WFOŚiGW – 368 010 zł.
2014
Powiat Miński – 200 000 zł (termomodernizacja stropodachu w budynku Komendy, zakup kamery termowizyjnej dla JRG, zakup sprzętu komputerowego na potrzeby Komendy); 50 000 zł (remont placu).
2015
Powiat Miński – 150 000 zł (remont garażu, pomieszczeń technicznych oraz placu wewnętrznego).
